Με δεδομένη την οικονομική στενότητα, τη γενική ανασφάλεια και την περιρρέουσα κατάθλιψη από την υποχώρηση της γενικής και ατομικής ποιότητας ζωής, η Μουσική, ως υψηλή ψυχαγωγική έκφραση τέχνης, διεκδικεί ρόλο ελιξηρίου παραμυθίας, τροφοδοτώντας τον νου, αλλά και το βίωμα με την ελπίδα ενσωματώνουν οι ανθεκτικές εκφάνσεις του ανθρώπινου πολιτισμού. Παρήγορη, στο πλαίσιο αυτό, αναδεικνύεται και η διαπίστωση ότι η ψηφιακή εποχή έχει απομυθοποιήσει καταλυτικά το τίμημα της πρόσβασης σε ηχογραφήσεις, η κτήση των οποίων, τον καιρό του δύσχρηστου για τους πολλούς βινυλίου, προϋπέθετε μεγάλη οικονομική δαπάνη. Ποιος θα πίστευε, αίφνης, ότι, με κόστος ελάχιστων δεκαλέπτων του ευρώ ανά σύμπακτο δίσκο, είναι δυνατόν να αποκτήσει ο φιλόμουσος σφαιρική άποψη για το σύνολο της δισκογραφίας που ένας καλλιτέχνης, αρχιμουσικός, δεξιοτέχνης ή μονωδός κατέθεσε για συγκεκριμένη δισκογραφική εταιρεία, συνήθως του παρελθόντος.